Το ξέρω ότι διαφωνούμε στο α/μ. Αλλά η τελευταία φωτογραφία θα είχε ακόμη μεγαλύτερη ένταση σε α/μ.
Εδώ το χρώμα δεν βοηθάει στην σύνθεση αλλά η αφαίρεσή του θα έδινε ακόμα μεγαλύτερη δραματικότητα. Ιδιαίτερα αν έπαιζες επιλεκτικά με το contrast στα σύννεφα και στο λευκό τοίχο κάτω.
Αυτές οι δύο φωτογραφίες είναι λίγο παλιές, σχετικά. Τότε είχα σκεφτεί όντως να τις μετατρέψω σε α/μ, αλλά αν θυμάμαι καλά δεν το έκανα γιατί μου άρεσαν οι (σχεδόν ανεπαίσθητες, τόσο που σε μια από τις τρεις οθόνες μου ούτε καν φαίνονται...) αποχρώσεις πράσινου και μωβ στα σύννεφα. Όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί οι αποχρώσεις αυτές δημιουργούνται επειδή τα σύννεφα αντανακλούν το χρώμα του στοιχείου που έχουν από κάτω τους. Πράσινο από την πράσινη θάλασσα, μωβ από την μωβ γη και μετά πράσινο πάλι από το πέλαγος.
Αλλά και πέρα από αυτό, υπάρχει κάτι άλλο μου με οδηγεί στο να μην κάνω μετατροπή. Το ότι δεν μπορώ να βρω απάντηση στην εξής ερώτηση: αν κάθε φορά που φωτογραφίζουμε σχεδόν γκρι τοπία μετατρέπαμε τις φωτογραφίες μας σε ασπρόμαυρο γιατί το χρώμα, και όντως δεν έχει τίποτα να προσφέρει και δεν βοηθάει στη σύνθεση, τότε πώς θα δηλώναμε μέσω τις φωτογραφίας μας ότι το τοπίο είναι σχεδόν γκρι και ότι και το χρώμα δεν έχει τίποτα να προσφέρει και δεν βοηθάει στη σύνθεση;
Σε πρώτο στάδιο αφαιρείς τα στοιχεία που δεν σου αρέσουν (ουσιαστικά πλαισιώνεις το θέμα σου). Σε δεύτερο στάδιο η μετατροπή σε α/μ ή από την αρχή επιλογή του α/μ είναι μια δεύτερη αφαίρεση.
Αν θέμα είναι άχρωμο ή γκρι.. ενδεχομένως η επιλογή του α/μ να τονίζει περισσότερο το θέμα.
Μπορεί για παράδειγμα να έχεις τοπίο σε ομίχλη.. και από μόνο του το τοπίο να είναι "α/μ".. Εκεί μπορείς να κρίνεις τι θα χρησιμοποιήσεις από τα δύο.
Αφαίρεση; Σύμφωνα με το "ο ζωγράφος προσθέτει, ο φωτογράφος αφαιρεί... κτλ"; Συμφωνώ. Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι δε συμφωνώ εντελώς... :) Εξαρτάται από το τι εννοούμε "αφαίρεση". Πάρε για παράδειγμα μια καλή φωτογραφία. Πάρε την σπουδαιότερη απ' όλες, ας πούμε αυτή με τον άντρα που πηδάει την γούβα με το νερό πίσω από τον σταθμό του Saint Lazare. Κοιτώντας την, μπορείς να μου πεις τι αφαίρεσε ο φωτογράφος για να τη βγάλει; Κατά τη γνώμη μου, τίποτα. Τίποτα δηλαδή που θα μπορούσε να περιβάλει αν η Φωτογραφία δεν είχε να κάνει με αφαίρεση. Δεν μιλάμε φυσικά ότι αφαίρεσε τους υπόλοιπους επισκέπτες του σταθμού. Αυτό εννοείται, δεν γίνεται να τους περιλάβει όλους, έτσι κι' αλλιώς, φωτογραφία βγάζει, δε πετάει με αεροπλάνο. Ούτε το υπόλοιπο οικοδομικό τετράγωνο θα μπορούσε υπό φυσιολογικές συνθήκες να περιβάλει. Ούτε το υπόλοιπο Παρίσι. Τι αφαίρεσε λοιπόν; Τους ανθρώπους που περνούσαν πίσω του; Φυσικά, αφού είναι από πίσω του... ;) Αλλά ούτε μπορούμε να πούμε ότι αφαίρεσε τα υπόλοιπα πράγματα που υπάρχουν και τα οποία δεν μπορεί να περιβάλει ο εκάστοτε φακός. Αυτό δεν λέγεται αφαίρεση, αυτό λέγετε καδράρισμα και το καδράρισμα, το να μην τα βγάλεις δηλαδή όλα(!) δεν είναι αφαίρεση, είναι "καδράρισμα", δηλαδή επιλογή, ίδιας φύσης με αυτό των ζωγράφων που δεν τα ζωγραφίζουν "όλα", των ποιητών που δεν γράφουν "όλες" τις λέξεις που υπάρχουν και των μουσικών που δεν παίζουν "όλες" τις νότες που υπάρχουν. Δεν υπάρχει καμία διαφορά.
Λοιπόν, δε νομίζω ότι πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τη φωτογραφία ως ξανακαδράρισμα ενός κάδρου και ότι ενώ υπάρχουν χιλιάδες πράγματα στον κόσμο ο φωτογράφος διαλέγει τα μερικά που του ταιριάζουν! Δεν λειτουργεί έτσι, με αρχικά ένα γεμάτο από πράγματα σκόπευτρο το οποίο περιμένουμε να αδειάσει σιγά σιγά και κάνουμε και λίγο ζουμ να σφίξει το όλο πράγμα και τότε, όταν έχουν μείνει δύο-τρία πράγματα πατάμε το κλείστρο.
Κατά τη γνώμη μου, το πράγμα λειτουργεί πολύ πιο απλά: ο φωτογράφος βρίσκει τόπο και χρόνο. Πού και πότε. Τελεία. Ούτε αφαιρεί στοιχεία που θα πρόσθετε ο ζωγράφος, ούτε ο ζωγράφος προσθέτει στοιχεία που θα αφαιρούσε ο φωτογράφος. Οι δύο αυτοί δεν έχουν σχέση μεταξύ τους. Καμία επικοινωνία. Δεν λειτουργούν συμπληρωματικά με πηλίκο μηδέν. Δεν αυτοπροσδιορίζονται με βάση ο ένας τον άλλο. Είναι άσχετοι και όχι συγκοινωνούντα δοχεία. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων.
Αυτά περί "αφαίρεσης". Εξ άλλου, είμαι και λίγο της φιλοσοφίας που λέει ότι η διαδικασία της φωτογραφίας διαρκεί μόνο κατά τη φωτογράφιση τι στιγμή που γίνεται. Μετά αυτού και όταν κανείς επιστρέφει σπίτι, το να "δουλέψει" μια φωτογραφία έχει πολύ μικρό ενδιαφέρον για μένα. Εκτός από την αναγκαία διαλογή και μια μίνιμουμ διόρθωση σε κοντράστ και white balance, συνήθως δε με απασχολούν οι φωτογραφίες (η τουλάχιστον δε θα ήθελα να με απασχολούν) από την "αισθητική", "χρωματική", και "τονική" τους πλευρά. Όλα αυτά μου φαίνονται να βρίσκονται σε άλλο κλάδο ενδιαφέροντος και στα πλαίσια μιας "ζωγραφικής" μάλλον ματιάς. Και υποθέτω ότι είναι ακριβώς ο,τι θα έκανε ένας ζωγράφος στις τουριστικές του φωτογραφίες. Και όπως είπαμε, έχω μαλώσει μ' αυτούς. Τώρα τελευταία, δηλαδή, ποτέ δεν εφαρμόζω επιλεκτικό κοντράστ, ποτέ δεν αλλάζω χρώματα για να τα κάνω ενδιαφέροντα, ποτέ δεν προσθέτω saturation για να γίνει όμορφο, ποτέ δεν κάνω ριζικό crop για να βγάλω άλλη φωτογραφία από φωτογραφία. Αλλά αφού δεν τα κάνω αυτά και δεν παίζω με τα χρώματα πώς θα μπορούσα να αφαιρέσω τα χρώματα κάνοντας τη φωτογραφία α/μ; Γιατί τι διαφορά υπάρχει ανάμεσα στο να αφαιρείς χρώματα από το να προσθέτεις χρώματα, εκτός του ότι είναι ακριβώς το αντίθετο αλλά και τα δύο εξ ίσου "εφετζίδικα"; θα ήθελα να έχω τη γνώμη σου γι αυτό το τελευταίο.
Σ' αυτές τις συγκεκριμένες φωτογραφίες το ξαναλέω, πέρα από κάθε "τονικό" ζήτημα, αυτό που για μένα είχε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον ήταν η έλλειψη των χρωμάτων στη φύση, και η αντίθεση με τις κλασσικές υπερχρωματισμένες θέες των Κυκλαδίτικων carte postal. Πώς θα μπορούσα να το δείξω αυτό, αν τις είχα κάνει ασπρόμαυρες και εξ αρχής δεν υπήρχε το ελάχιστο χρώμα που από συγκριτική αντίθεση δηλώνει αυτή την απουσία;
4 σχόλια:
Το ξέρω ότι διαφωνούμε στο α/μ. Αλλά η τελευταία φωτογραφία θα είχε ακόμη μεγαλύτερη ένταση σε α/μ.
Εδώ το χρώμα δεν βοηθάει στην σύνθεση αλλά η αφαίρεσή του θα έδινε ακόμα μεγαλύτερη δραματικότητα. Ιδιαίτερα αν έπαιζες επιλεκτικά με το contrast στα σύννεφα και στο λευκό τοίχο κάτω.
Thanks για όλα τα σχόλια, καταρχήν.
Αυτές οι δύο φωτογραφίες είναι λίγο παλιές, σχετικά. Τότε είχα σκεφτεί όντως να τις μετατρέψω σε α/μ, αλλά αν θυμάμαι καλά δεν το έκανα γιατί μου άρεσαν οι (σχεδόν ανεπαίσθητες, τόσο που σε μια από τις τρεις οθόνες μου ούτε καν φαίνονται...) αποχρώσεις πράσινου και μωβ στα σύννεφα. Όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί οι αποχρώσεις αυτές δημιουργούνται επειδή τα σύννεφα αντανακλούν το χρώμα του στοιχείου που έχουν από κάτω τους. Πράσινο από την πράσινη θάλασσα, μωβ από την μωβ γη και μετά πράσινο πάλι από το πέλαγος.
Αλλά και πέρα από αυτό, υπάρχει κάτι άλλο μου με οδηγεί στο να μην κάνω μετατροπή. Το ότι δεν μπορώ να βρω απάντηση στην εξής ερώτηση: αν κάθε φορά που φωτογραφίζουμε σχεδόν γκρι τοπία μετατρέπαμε τις φωτογραφίες μας σε ασπρόμαυρο γιατί το χρώμα, και όντως δεν έχει τίποτα να προσφέρει και δεν βοηθάει στη σύνθεση, τότε πώς θα δηλώναμε μέσω τις φωτογραφίας μας ότι το τοπίο είναι σχεδόν γκρι και ότι και το χρώμα δεν έχει τίποτα να προσφέρει και δεν βοηθάει στη σύνθεση;
Η φωτογραφία έτσι και αλλιώς δουλεύει αφαιρετικά.
Σε πρώτο στάδιο αφαιρείς τα στοιχεία που δεν σου αρέσουν (ουσιαστικά πλαισιώνεις το θέμα σου). Σε δεύτερο στάδιο η μετατροπή σε α/μ ή από την αρχή επιλογή του α/μ είναι μια δεύτερη αφαίρεση.
Αν θέμα είναι άχρωμο ή γκρι.. ενδεχομένως η επιλογή του α/μ να τονίζει περισσότερο το θέμα.
Μπορεί για παράδειγμα να έχεις τοπίο σε ομίχλη.. και από μόνο του το τοπίο να είναι "α/μ".. Εκεί μπορείς να κρίνεις τι θα χρησιμοποιήσεις από τα δύο.
Αφαίρεση; Σύμφωνα με το "ο ζωγράφος προσθέτει, ο φωτογράφος αφαιρεί... κτλ";
Συμφωνώ. Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι δε συμφωνώ εντελώς... :) Εξαρτάται από το τι εννοούμε "αφαίρεση". Πάρε για παράδειγμα μια καλή φωτογραφία. Πάρε την σπουδαιότερη απ' όλες, ας πούμε αυτή με τον άντρα που πηδάει την γούβα με το νερό πίσω από τον σταθμό του Saint Lazare. Κοιτώντας την, μπορείς να μου πεις τι αφαίρεσε ο φωτογράφος για να τη βγάλει; Κατά τη γνώμη μου, τίποτα. Τίποτα δηλαδή που θα μπορούσε να περιβάλει αν η Φωτογραφία δεν είχε να κάνει με αφαίρεση. Δεν μιλάμε φυσικά ότι αφαίρεσε τους υπόλοιπους επισκέπτες του σταθμού. Αυτό εννοείται, δεν γίνεται να τους περιλάβει όλους, έτσι κι' αλλιώς, φωτογραφία βγάζει, δε πετάει με αεροπλάνο. Ούτε το υπόλοιπο οικοδομικό τετράγωνο θα μπορούσε υπό φυσιολογικές συνθήκες να περιβάλει. Ούτε το υπόλοιπο Παρίσι. Τι αφαίρεσε λοιπόν; Τους ανθρώπους που περνούσαν πίσω του; Φυσικά, αφού είναι από πίσω του... ;) Αλλά ούτε μπορούμε να πούμε ότι αφαίρεσε τα υπόλοιπα πράγματα που υπάρχουν και τα οποία δεν μπορεί να περιβάλει ο εκάστοτε φακός. Αυτό δεν λέγεται αφαίρεση, αυτό λέγετε καδράρισμα και το καδράρισμα, το να μην τα βγάλεις δηλαδή όλα(!) δεν είναι αφαίρεση, είναι "καδράρισμα", δηλαδή επιλογή, ίδιας φύσης με αυτό των ζωγράφων που δεν τα ζωγραφίζουν "όλα", των ποιητών που δεν γράφουν "όλες" τις λέξεις που υπάρχουν και των μουσικών που δεν παίζουν "όλες" τις νότες που υπάρχουν. Δεν υπάρχει καμία διαφορά.
Λοιπόν, δε νομίζω ότι πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τη φωτογραφία ως ξανακαδράρισμα ενός κάδρου και ότι ενώ υπάρχουν χιλιάδες πράγματα στον κόσμο ο φωτογράφος διαλέγει τα μερικά που του ταιριάζουν! Δεν λειτουργεί έτσι, με αρχικά ένα γεμάτο από πράγματα σκόπευτρο το οποίο περιμένουμε να αδειάσει σιγά σιγά και κάνουμε και λίγο ζουμ να σφίξει το όλο πράγμα και τότε, όταν έχουν μείνει δύο-τρία πράγματα πατάμε το κλείστρο.
Κατά τη γνώμη μου, το πράγμα λειτουργεί πολύ πιο απλά: ο φωτογράφος βρίσκει τόπο και χρόνο. Πού και πότε. Τελεία. Ούτε αφαιρεί στοιχεία που θα πρόσθετε ο ζωγράφος, ούτε ο ζωγράφος προσθέτει στοιχεία που θα αφαιρούσε ο φωτογράφος. Οι δύο αυτοί δεν έχουν σχέση μεταξύ τους. Καμία επικοινωνία. Δεν λειτουργούν συμπληρωματικά με πηλίκο μηδέν. Δεν αυτοπροσδιορίζονται με βάση ο ένας τον άλλο. Είναι άσχετοι και όχι συγκοινωνούντα δοχεία. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων.
Αυτά περί "αφαίρεσης". Εξ άλλου, είμαι και λίγο της φιλοσοφίας που λέει ότι η διαδικασία της φωτογραφίας διαρκεί μόνο κατά τη φωτογράφιση τι στιγμή που γίνεται. Μετά αυτού και όταν κανείς επιστρέφει σπίτι, το να "δουλέψει" μια φωτογραφία έχει πολύ μικρό ενδιαφέρον για μένα. Εκτός από την αναγκαία διαλογή και μια μίνιμουμ διόρθωση σε κοντράστ και white balance, συνήθως δε με απασχολούν οι φωτογραφίες (η τουλάχιστον δε θα ήθελα να με απασχολούν) από την "αισθητική", "χρωματική", και "τονική" τους πλευρά. Όλα αυτά μου φαίνονται να βρίσκονται σε άλλο κλάδο ενδιαφέροντος και στα πλαίσια μιας "ζωγραφικής" μάλλον ματιάς. Και υποθέτω ότι είναι ακριβώς ο,τι θα έκανε ένας ζωγράφος στις τουριστικές του φωτογραφίες. Και όπως είπαμε, έχω μαλώσει μ' αυτούς. Τώρα τελευταία, δηλαδή, ποτέ δεν εφαρμόζω επιλεκτικό κοντράστ, ποτέ δεν αλλάζω χρώματα για να τα κάνω ενδιαφέροντα, ποτέ δεν προσθέτω saturation για να γίνει όμορφο, ποτέ δεν κάνω ριζικό crop για να βγάλω άλλη φωτογραφία από φωτογραφία. Αλλά αφού δεν τα κάνω αυτά και δεν παίζω με τα χρώματα πώς θα μπορούσα να αφαιρέσω τα χρώματα κάνοντας τη φωτογραφία α/μ; Γιατί τι διαφορά υπάρχει ανάμεσα στο να αφαιρείς χρώματα από το να προσθέτεις χρώματα, εκτός του ότι είναι ακριβώς το αντίθετο αλλά και τα δύο εξ ίσου "εφετζίδικα"; θα ήθελα να έχω τη γνώμη σου γι αυτό το τελευταίο.
Σ' αυτές τις συγκεκριμένες φωτογραφίες το ξαναλέω, πέρα από κάθε "τονικό" ζήτημα, αυτό που για μένα είχε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον ήταν η έλλειψη των χρωμάτων στη φύση, και η αντίθεση με τις κλασσικές υπερχρωματισμένες θέες των Κυκλαδίτικων carte postal. Πώς θα μπορούσα να το δείξω αυτό, αν τις είχα κάνει ασπρόμαυρες και εξ αρχής δεν υπήρχε το ελάχιστο χρώμα που από συγκριτική αντίθεση δηλώνει αυτή την απουσία;
Δημοσίευση σχολίου